Yalnız iken puslar içerisindeki anlarınızı yakalamaya çalışırsınız. Gözlerinizi kısar, hafızanızı daha bir zorlarsınız. Ama yakaladıklarınızın iki elin parmaklarını geçmediğini fark edersiniz. İçiniz yanar… Bir ömürden geriye kalanların bu kadar az olması canınızı acıtır. Ve kapıya bakarsınız... Mutluluklardan kalanları beklersiniz.
Yaşam, çıkış ve inişlerden ibaret. Hepimiz sona yaklaşacağız.
Geriye dönüp bakıp da torunlarımıza anlatacak en azında küçük mutluluklar biriktirmeliyiz. Ki bir gün yanı başınıza oturduklarında iş işten geçmeden yaşamın ne kadar değerli olduğunu hissettirebilin.
Siz de yaşamın hakkını verin. Küçük mutluluklar biriktirin.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder